Βρίσκονται στον νομό Αργολίδας κτισμένες κοντά στο βουνό Τρητός και απέναντι από τον Αργολικό κόλπο. Απέχουν από την Αθήνα 128 χιλ. και από την Θεσ/νίκη 683 χιλ.

Η παράδοση αναφέρει ότι τις Μυκήνες τις ίδρυσε ο Περσέας, εγγονός του βασιλέα του Άργους Ακρισίου.       Ο  Ακρίσιος  χώρισε  τη  χώρα  του σε  διάφορα  βασίλεια  και  έδωσε  το  Ηραίο,  τη  Μιδέα  και  την  Τίρυνθα  στον  αδελφό  του  Προίτο.  Έτσι  ο  Περσέας, που ήταν γιος του Δία και της Δανάης, έφυγε για τη χώρα της Λυκίας. Επιστρέφοντας από εκεί, σκότωσε, χωρίς να θέλει, τον παππού του και έδωσε στο Μεγαπένθη το βασίλειό του, το Άργος, ενώ πήρε από εκείνον το βασίλειο της Τίρυνθας. Στην Τίρυνθα ο Περσέας έκτισε τις Μυκήνες και τους έδωσε αυτό το όνομα, γιατί του έπεσε εκεί ο μύκης δηλαδή η θήκη από το ξίφος του. Η δυναστεία αυτή ανατράπηκε από τη δυναστεία των Πελοπιδών από τους οποίους προήλθαν οι Ατρείδες.       Οι   Πελοπίδες   κατασκεύασαν  την  Πύλη  των  Λεόντων  και   δραστήριοι   όπως  ήταν  κυριάρχησαν  σε  όλη  την  Πελοπόννησο  και  τα  γύρω  νησιά,  απέκτησαν  δύναμη  και  κύρος,  ώστε  όλοι  οι  βασιλείς  εκείνων των χρόνων θεώρησαν ως αρχηγό τους στην εκστρατεία κατά της Τροίας τον Αγαμέμνονα.  Σε  αυτούς  ανήκουν  τα   οχυρά   της  Ακρόπολης,  οι  θολωτοί  τάφοι,  όπως  ο  περίφημος  τάφος  του  Ατρέα,  ένα  θαυμάσιο  έργο  των  αρχαίων  Ελλήνων  και  ακόμα  πολλοί   άλλοι  μικρότεροι  τάφοι,  που  βρέθηκαν  ανοιχτοί  και  λεηλατημένοι  για  πολλά  χρόνια,  όπως  αναφέρει  ο  Παυσανίας  και  ο  Σοφοκλής.   Οι  Πελοπίδες  κυβέρνησαν  τρεις  και  περισσότερο  αιώνες.  Οι πελώριοι λίθοι που χρησιμοποιήθηκαν για την Πύλη των Λεόντων, μας μιλούν για τη δύναμη εκείνων των ανθρώπων, που προκαλούσαν κατάπληξη στους πολίτες         των άλλων πόλεων, ώστε τα ονόμαζαν Κυκλώπεια τείχη. Τα ανάκτορα, που είχαν για πυρήνα ένα ορθογώνιο κτίριο με πολλά διαμερίσματα γύρω, στολίζονταν με πολύχρωμες τοιχογραφίες. Από το 12ο αιώνα π.Χ. άρχισε η παρακμή των Μυκηνών. Η καταστροφή του κράτους των Χετταίων που ήταν και οι μοναδικοί φορείς ήδη από το 17ο αιώνα της τεχνικής επεξεργασίας του σιδήρου, η απώλεια των αιγυπτιακών αγορών άρχισαν να κλονίζουν τις Μυκήνες.  Η  καταστροφή αυτή συμπληρώθηκε από τους Ηρακλειδείς.  Μετά  το  φόνο  του  Αγαμέμνονα  από  τον  Αίγισθο,  το κράτος των Ατρειδών έπαψε να υπάρχει και οι νέοι κατακτητές της Πελοποννήσου, οι Δωριείς, δε δυσκολεύτηκαν καθόλου να πατήσουν το 1100 π.Χ. τη χώρα, που έφτασε σε μεγάλο βαθμό πολιτισμού. Από τότε οι Μυκήνες έπεσαν σε αφάνεια μέχρι τους περσικούς πολέμους. Λίγοι μόνο πολεμιστές της πήραν μέρος στις μάχες Θερμοπυλών και Πλαταιών. Καταστράφηκαν ξανά το 468 π.Χ. από τους Αργείους που έγιναν κύριοι της περιοχής και τη μοίρασαν στους φτωχούς πολίτες του Άργους.  Από  τα  σωζόμενα  σήμερα  ερείπια  σπουδαιότερα  είναι  οι  δυο  ταφικοί  βασιλικοί  περίβολοι  Α  και  Β  που  αποτελούσαν  τμήμα  του  εκτεταμένου προϊστορικού νεκροταφείου στα δυτικά του λόφου του ανακτόρου, από των οποίων την ανασκαφή  προέρχεται ο μεγαλύτερος όγκος των εκπληκτικών ευρημάτων,    ο θησαυρός του Ατρέα, ο θολωτός τάφος της Κλυταιμνήστρας, η Πύλη των Λεόντων, το Βασιλικό ανάκτορο,    ο ναός, η Βόρεια Πύλη καθώς και η υπόγεια δεξαμενή. Πάρα πολλά από τα ευρήματα που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη στις  Μυκήνες  εκτίθενται  στο  Εθνικό  Αρχαιολογικό Μουσείο  της  Αθήνας  καθώς  και  στο  νέο,  σύγχρονο,  Μουσείο  Μυκηνών, προκαλώντας το θαυμασμό σε εκατομμύρια επισκέπτες από όλες τις γωνιές της γης. Ο πρώτος που ανέλαβε να ανασκάψει την περιοχή ήταν ο Ερρίκος Σλήμαν. Το έργο του Σλήμαν συνέχισε από το 1888 ο Χρήστος Τσούντας επί σχεδόν μια εικοσαετία. Το έργο του Σλήμαν και του Χρήστου Τσούντα συνέχισε επάξια ο A. Wace, διευθυντής της Βρετανικής Αρχαιολογικής Σχολής, που από τα 1919 έως τα 1955, συστηματοποίησε τα έως τότε δεδομένα και εμπλούτισε την έρευνα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 η Αρχαιολογική Εταιρεία προχώρησε στην αναστήλωση και διάσωση του θολωτού τάφου, γνωστού ως Αιγίσθου.